Mieszkanie dwupokojowe na sprzedaż Włochy, Solferino - 80,0m²

Solferino, kilka kroków od centrum i głównych usług, oferujemy na sprzedaż ładne mieszkanie położone w cichej dzielnicy mieszkalnej.
Nieruchomość znajduje się w budynku czterorodzinnym, gwarantując spokojne i zarezerwowane środowisko.

Znajduje się na parterze w rogu, składa się z następujących pomieszczeń: wejście, duży i jasny salon, kuchnia z dostępem do prywatnego ogrodu, przedpokój, duża łazienka z oknem, dwie sypialnie dwuosobowe.

Prywatny ogród został wyposażony w celu wykorzystania go na letnie kolacje
Garaż: podwójny, z miejscem na dwa pojazdy i dodatkową przestrzenią wielofunkcyjną

Mieszkanie jest wyposażone w system klimatyzacji, aby zawsze zapewniać komfort nawet latem.

Niezależne ogrzewanie gazem metanowym

Prywatny ogród z automatycznym systemem nawadniania

Solferino należało do biskupów Mantui w XI wieku i do hrabiów Montichiari w XII wieku. W XIV wieku przeszło na własność Bonacolsich, a później Gonzagów, którzy weszli w autonomiczną waśń z Orazio.
Bitwa pod Solferino i San Martino w dniu 24 czerwca 1859 r. była największą bitwą od czasu bitwy pod Lipskiem w 1813 r., z łączną liczbą ponad 234 000 żołnierzy walczących przez około 12-14 godzin i pozostawiających na polu bitwy około 29 000 ludzi (14 000 austriacko-weneckich i 15 000 francusko-sardyńskich) oraz około 10 000 jeńców (8 000 austriacko-weneckich i 2 000 francusko-sardyńskich). Pod względem liczby ofiar przewyższa ona bitwę pod Waterloo.
Henry Dunant był szwajcarskim biznesmenem, który udał się do Lombardii, aby spotkać się z Napoleonem III w interesach. Wbrew błędnym przypuszczeniom i popularyzacji, Dunant nie był świadkiem bitwy pod Solferino ani nie widział pola bitwy pokrytego trupami i rannymi. Sam potwierdził to w swoich pamiętnikach, odnalezionych po jego śmierci i opublikowanych w 1971 roku przez Bernarda Gagnebina w książce zatytułowanej Memoires; książka ukazała się we Włoszech w 2001 roku. Dunant przybył do Castiglione delle Stiviere 25 czerwca 1859 r. (dzień po bitwie) z Brescii i pozostał tam do 30 czerwca, pomagając rannym, którzy zostali tu przetransportowani z pola bitwy i wspomagani przez miejscową ludność. W książce Un Souvenir de Solferino oddaje cześć kobietom z Castiglione delle Stiviere, które opiekowały się wszystkimi rannymi bez względu na narodowość: "Tutti fratelli" powtarzały. I "Tutti fratelli" stało się mottem Czerwonego Krzyża.