Wielorodzinne budynki spółdzielni i wspólnot mieszkaniowych, powinny mieć tylko jeden wspólny licznik pobranego ciepła dla rozliczeń całego budynku z dostawcą ciepła. Poszczególne mieszkania nie powinny mieć żadnych takich podzielników jak dotychczas (ani elektronicznych ani cieczowych itp). Te podzielniki przecież mierzą i całkują w czasie TEMPERATURĘ KALORYFERÓW, albo co gorsza różnicę między temperaturą kaloryfera a temperaturą mieszkania. Ten drugi sposób jest powszechny przy podzielniku elektronicznym i w praktyce oznacza, że kto ma zimniej w mieszkaniu ten więcej płaci. Mieszkania mają różne położenie względem stron świata, piwnic, dachu itp. Mieszkania na parterze, nad nieogrzewaną piwnicą, albo na poddaszu muszą mieć zimno bo powierzchnię ZEWNĘTRZNEJ przegrody mają kilkukrotnie większa niż pozostałe mieszkania, nawet przy szczytowych ścianach. A mieszkania środkowe maja też powierzchnię zewnętrznych ścian 2x mniejszą. Spółdzielnie stosują na tą okoliczność współczynniki całkowicie nieadekwatne ( np 0.8). Ludzie w mieszkaniach środkowych całkiem zakręcają kaloryfery i pobierają ciepło od sąsiadów z parterów i poddaszy bo wewnętrzne przegrody nie mają izolacji termicznej. A ci z parterów i poddaszy muszą odkręcać na full, żeby nie zamarznąć w zimie. Całkowanie w czasie różnicy temperatury między kaloryferem a mieszkaniem, ( i to w każdym pomieszczeniu) jest dużo bardziej skomplikowane niż całkowanie w czasie po prostu temperatury pomieszczenia czujnikami temperatury. A jeszcze jest mnożone przez wskaźniki grzejnika (ilości i wielkości żeberek albo panela). To nie tylko niesprawiedliwe, ale pracochłonne, kosztochłonne i bez sensu. Podział zbiorczych kosztów wg mieszkań powinien być tylko na podstawie scałkowanej średniej temperatury odczytanej w pomieszczeniach i na podstawie ich kubatury. Ta średnia temperatura oczywiście tylko w sezonie grzewczym. Mieszkańcy poddaszy, którzy w lecie mają po 30 stopni w mieszkaniu, nie mogą płacić za ten nieznośny upał.